نخستین قلم، نخستین سؤال
امام صادق (ع): «اولین محاسبه بنده [در روز قیامت] در مورد نماز است» (مجلسی، لوامع صاحبقرانی، 3، 86)
امروز که واسه نماز ظهر و عصر به یکی از مساجد محلّمون یعنی مسجد الزهرا (س) رفته بودم مطالبی به ذهنم رسید و گفتم شاید بهانه خوبی واسه شروع درد و دلای اینچنینی باشه.
خدا وجود آقا سیدها و حاج قاسم های شبه الروحانی رو تو مساجد ما حفظ کنه؛ چراکه عملاً تو خیلی جاها سه نوبت از پنج نوبت نماز جماعت به عهده این بزرگوارانه. بگذریم...
یکی از دغدغه های بزرگ مسجدی های متدیّن تو نماز ظهر و عصر که با یه تخمین اجمالی دارای میانگین سنی 60 سال هستند، اتصال صف نماز به قسمت بانوانه و این موضوع معمولا با خواهش و التماس و درخواست، درست کمی مونده به اینکه امام جماعت تکبیرة الاحرام نماز ظهرو بگه، حل و فصل میشه.
بحث مکبرم واسه خودش داستانی داره. یادمه وقتی کوچیکتر بودم تو اون یکی مسجد محلمون یعنی مسجد امام رضا (ع) گاهی اوقات سر تکبیر گفتن بین بچه ها دعوا بود و هرکی از جسارت و مچ و بازوی قوی تری برخوردار بود تو بکش بکش میکروفون موفق بیرون می اومد. اما حالا تو بعضی جاها چاره ای نیست که یا خود خادم تکبیر بگه و یا مثل خادم بزرگوار مسجد ما یعنی عباس آقا با مدیریت و روابط عمومی عالی ای که داره در طی نمازهای متعدد در کنار یکی از بچه های پنج شش ساله وایسه و با آموزش گام به گام به صورت در گوشی بعد یه مدت اون رو به یکی از شخصیت های محبوب بین مامونین تبدیل کنه.
قبل این که بخوام حرفمو با دو حدیث زیبا تموم کنم، بر خودم لازم می دونم از همه ی افرادی که ازشون نام بردم به خاطر اینکه تو این وضعیت فرهنگی، سنگر اسلام به تعبیر امام روح الله (ره) رو حفظ کردند زانوی ادب و احترام و ارادت بر خاک بسایم.
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «محبوب ترین جای شهرها نزد خداوند متعال مساجد آن شهر می باشد» (علی جعفری، 500 حدیث پیرامون نماز و مسجد، ص 82، ح 386)
ایشان همچنین بیان می کنند: «اگر مردم ارزش اذان گفتن و شرکت در نماز جماعت را می دانستند برای این کار قرعه کشی می کردند» (همان، ص 73، ح 341)
